„Er ligt een permanente druk op de prijs van flexibele arbeid”, schetst Jurjen Koops, directeur sociale zaken bij brancheorganisatie voor de uitzendsector Abu, de vicieuze cirkel naar het putje van de arbeidsmarkt.
In de praktijk komt dat er op neer dat bureaus continu op zoek zijn naar het laagste punt als het gaat om sociale zekerheid, arbeidsrecht, arbeidsvoorwaarden en fiscaliteit. Constructies die volgens Koops soms net wel en soms net niet binnen de regels vallen. In het laatste geval hebben ze van die regels overigens vaak weinig last. De handhaving van regels blijkt zeker bij internationale constructies vaak zeer beperkt. „Het is een grijs gebied.”
„Waar we op dit moment veel last van hebben, is de zogenaamde A1-route”, zegt Koops. De constructie maakt gebruik van een uitzondering op de regel dat werknemers verplicht beloond moeten worden in het land waar ze hun werkzaamheden uitvoeren en daar ook sociale premies moeten afdragen.
Uitzenders die serieuze omzet maken in het land waar de werkkrachten geworven worden en daar daadwerkelijk hun belangrijke bedrijfsprocessen uitvoeren, kunnen met name in Polen met een zogenaamde A1-verklaring via het Poolse systeem verlonen. De werknemers moeten wel netto hetzelfde overhouden als werknemers van het gastland, maar ook daar is een oplossing voor. Door een belastingvrije dagvergoeding voor levensonderhoud te bieden en die mee te tellen voor het nettoloon, hoeft over een veel lager brutoloon premie te worden opgebracht.
Met die laatste praktijk, die veel zou voorkomen en op het oog legaal is, wordt volgens Koops wel degelijk vaak de wet overtreden. „Die dagvergoeding mag in Nederland maar voor een kwart worden meegeteld voor het nettoloon, wat neerkomt op een tientje per dag. Daarmee valt het kostenvoordeel zo goed als weg. Dat betekent dat die A1-route alleen zin heeft als met die regel de hand wordt gelicht.”
bron: telegraaf.nl
Geen opmerkingen:
Een reactie posten